Արդյո՞ք Երեւանը մշակութային քաղաք է։ Ե՛վ այո, և’ ոչ։ Ինչու՞… հարցի պատասխանը կփորձեմ տալ նյութիս ընթացքում։

Ուղեղով աղքատը, կամ «աղքատությունը մեր/իր ուղեղում է» թեզ-իրողության կրողը չի կարող ազգի, քաղաքացու, պետության անվտանգության գաղափարախոսության կրող լինել, նա միայն հարճ ու հանձնվողի մոտեցման հեղինակ ու դավանող կարող է լինել, ուր կենցաղային՝ մտքով աղքատի երջակության բանաձևը կուշտ փորով սպառողականություն դավանելն է, ծառա ու սպասարկու լինելը:

Բորիս Մուրազին հարցազրույցի ժամանակ բողոքում է, որ բոլորը զբաղված են Նիկոլի քարոզչությամբ, նույնիսկ արդուկը միացնելիս Նիկոլի ապազգային մտքերն է տարածում։

Ձմռան վերջին օրն է։ Հայաստանում ձմեռը ասոցացվում է դժվարությունների, ձախորդ օրերի հետ, Ջիվանին ասել է․ «Ձախորդ օրերը ձմռան նման…»։

Ներկայիս կարգավորման համաձայն` վերադասությամբ կամ դատարանում տուգանքների վիճարկումը կասեցնում է դրանց կատարումը, մինչդեռ արդարադատության նախարարությունը e-draft-ում շրջանառության մեջ է դրել նախագիծ, որի համաձայն, տուգանքն, անկախ բողոքարկումից, ենթակա է ի սկզբանե վճարման...

Գործող վարչապետի առաջարկին՝ սկսել քննարկումներ «Իրական Հայաստանի» գաղափարախոսության շուրջ, պետք է արձագանքել՝ սկսելով զանգվածային պրոցես։ Սա փայլուն հնարավորություն է միասնական պլատֆորմ ձևավորելու համար...

37 տարի առաջ այս օրը առավոտյան գնում էի Ստեփանակերտի հրապարակ։ Երբ մոտեցա, դուդուկի տխուր երաժշտություն լսեցի։

Խաղաղության պայմանագիր կոչվող ֆարսի իրական բնույթը Ալիևի համար Հայաստանի հյուծման և թուլացման օրակարգ է, իսկ Փաշինյանի համար՝ Հայաստանում ալիքի վրա մնալու օրակարգ...

Թե ինչու է, հատկապես՝ Ռուբեն Վարդանյանը թիրախավորվել ադրբեջանական շինծու դատավարությամբ, դժվար չէ կռահել, թեպետ՝ մյուսների վիճակն էլ գրեթե նույնն է։ Թե ինչու է ադրբեջանական իշխանությունը դա անում բացահայտ, չթաքցնելով կտտանքների հետքերի տեսարանները, դա էլ է հասկանալի։ Հասկանալի է նաև, թե ինչու են մեր սրտացավ հայրենակիցները ակամա սահմանափակվում միայն զգացմունքային արձագանքներով, խորքային խնդիրները չնկատելուն միտված այդպիսի միակողմանի մթնոլորտ ձևավորելը՝ քաղտեխնոլոգիայի տեսանկյունից, առանձնակի բարդություն չի ներկայացնում։

Եթե փոքր ժամանակ տեսել ես Սարյանի նուռը, դու երբեք նուռը նենց չես ուտի, ինչպես ուրիշները, ոչ էլ դեղձն ու սալորը, որովհետև դրանք քո մանկության կախարդական հեքիաթի հերոսներն են...